چنین بود پیشوای ما

خجسته باد نام بلند و یاد جاودانه پیشوایمان، علی علیه السلام،



هم او که:

خداجویی و پارساپیشگی از ستیز با ستمگران بازش نداشت،

در دادورزی و مهرگستری، کرامت انسانی را هدف داشت و شب هنگام و ناشناس به مستمندان کمک می کرد،

تحقیر آدمیان را نمی پسندید و اجازه نمی داد که مردم به دنبال مرکبش بدوند (نهج البلاغه، حکمت 37)،

دنیا را به هیچ می انگاشت و هرگز در اندیشه حکومت بر مردم نبود،

تنها پس از خواست مردم و برای وفا به پیمان الهی (ستم ستیزی) بود که حکومت را پذیرفت (نهج البلاغه، خطبه 3)،

حکومت را فرصتی می دانست برای اقامه عدل و نفی ظلم و نه بسط اقتدار دنیوی،

در مقام یک حاکم خود را مصون از خطا و بی نیاز از تذکر مردم نمی دانست، و باور داشت کسی که شنیدن سخن حق و عدل برایش گران آید، توان عمل بدانها را نیز ندارد (نهج البلاغه، خطبه 216)،

با مخالفان حکومت خویش مدارا می کرد مگر آن گاه که دست به سلاح می بردند،

در برخورد با دشمنان نیز جانب عدالت و انصاف را فرو نمی نهاد،

..............

با این همه،

نیک می دانست که ما را یارای پیروی کامل از او نیست،

ولی،

از ما خواست که او را یاری دهیم :

با پارسایی و تلاش،

با پاکدامنی و درستی (نهج البلاغه، نامه 45)